BXL x EMERGENT
08/05 - 06/06, Emergent, Veurne 

On the occasion of BXL x Emergent Jan Mot presents works by Francis Alÿs, Andrea Büttner, Manon de Boer and Mario Garcia Torres. Without this presentation being conceived as a thematic exhibition, themes such as vulnerability, fragility, ephemerality and infinity are a common thread running through this selection of works. As contradictory as bringing together transcience, weakness and persistence might seem, they are inherent to passage of time, strength of a voice or notion of precarity.  

Francis Alys Song for Lupita

Francis Alÿs
Study for the animation Song for Lupita, 1998
diptych, pencil and oil on tracing paper (x 2)
30 x 22,3 cm, 29,6 x 23 cm
unique

GB
The work of Francis Alÿs (1959, Antwerp) emerges in the interdisciplinary space of art, architecture, and social practice. He has created a diverse body of work that explores urban tensions and geopolitics. Employing a broad range of media from painting to performance, his works examine the tension between politics and poetics, individual action and impotence. 

The diptych Study for the animation Song for Lupita, 1998 is related to the 16mm animation film Song for Lupita. The work depicts a woman pouring water from one glass into another over and over again. This action of doing and undoing is accompanied in the animation by a song on vinyl whose words ‘Mañana, mañana is soon enough for me’ provoke a reflection on efficiency and productivity.


NL
Het werk van Francis Alÿs (1959, Antwerpen) 
situeert zich op het interdisciplinair kruispunt tussen kunst, architectuur en sociale praxisIn zijn divers oeuvre onderzoekt hij geopolitieke en stedelijke problematieken. Gebruikmakend van een breed scala aan media, van schilderkunst tot performance, onderzoeken zijn werken de spanning tussen politiek en poëzie, individuele actie en machteloosheid. 

De diptiek Study for the animation Song for Lupita, 1998 werd gemaakt ter voorbereiding van de 16 mm-animatiefilm Song for Lupita. Het werk toont een vrouw die keer op keer water uit het ene glas in het andere giet. Deze herhaaldelijke handeling van gieten en teruggieten wordt in de animatie begeleid door een lied op vinyl waarvan de woorden ‘Mañana, mañana is soon enough for me’ een reflectie oproepen over efficiëntie en productiviteit. 

Andrea Büttner
Corners, 2017
woodcut on paper
125 x 173 cm
unique

GB
In her work Andrea Büttner (1972, Stuttgart, DE) connects art history with social or ethical issues, exploring broad-ranging topics such as poverty, shame, labour, community, Catholicism, music, botany, and philosophy.

Corners is a work witnessing the artists ongoing interest in the concept of shame in relation to art. The motive evokes punishment by putting a person in a corner and returns in different formats and media in her work. 

Woodcut plays a special role in Büttner’s practice, which also includes video works, books and photography. The artist dedicated herself to the medium in the 1990s—a period shaped by post-Conceptual Art and Institutional Critique—precisely because of its unpopularity. In pursuing her critical examination, she thus takes up an art-historical trajectory that spans from the Middle Ages to Expressionism and postwar Modernism. 

NL
In haar werk verbindt Andrea Büttner (1972, Stuttgart, DE) kunstgeschiedenis met sociale of ethische kwesties en onderzoekt ze diverse thema’s zoals armoede, schaamte, arbeid, gemeenschap, katholicisme, muziek, botanica en filosofie. 

De houtdruk Corners getuigt van Büttner’s blijvende belangstelling  voor schaamte in relatie tot kunst. Het motief verwijst naar de gekende straf waarbij een persoon in een hoek wordt gezet en keert in verschillende formaten en media terug in haar werk. 

Houtsnede, naast video, publicaties en fotografie, speelt een bijzondere rol in de praktijk van Büttner. De kunstenares begon met dit medium te werken in de jaren negentig – een periode gemarkeerd door postconceptuele kunst en institutionele kritiek – juist vanwege de impopulariteit ervan. In het kader van haar kritisch onderzoek volgt ze daarmee een (kunst)historisch traject dat zich uitstrekt van de middeleeuwen tot het expressionisme en het naoorlogse modernisme. 

Andrea Buettner Phone Etching

Andrea Büttner
Phone Etching, 2015
etching, framed
212 x 113 cm (etching), 218 x 118,5 x 5 cm (frame)
unique

GB
The series of Phone Etchings consists of large-format graphics for which Büttner transfers the traces her fingers leave on her iPhone display, greatly enlarged, onto an etching plate and prints them in differently colored variations. The fingerprints become painterly gestures practiced unconsciously by all of us on a daily basis. Emerging at a time when so-called “Zombie Formalism” gained great popularity and prices, these works by Büttner can be read as a reflection on the art market. 

NL
De serie 
Phone Etchings bestaat uit afbeeldingen op groot formaat waarvoor Büttner de sporen die haar vingers op haar iPhone-display achterlaten, sterk vergroot, op een etsplaat overbrengt en ze in verschillend gekleurde variaties afdrukt. De vingerafdrukken worden schilderkunstige gebaren die we dagelijks onbewust uitvoeren. Deze werken van Büttner, ontstaan in een tijd waarin de term “Zombie Formalisme” circuleert en verwijst naar de populariteit en stijgende prijzen van een bepaald type schilderijen, kunnen worden gelezen als een reflectie op de kunstmarkt. 

Andrea Büttner Beggar

Andrea Büttner
Beggar, 2016
woodcut on paper
178 x 125 cm (paper), 185 x 132 cm (frame)
edition 5/10

GB
The woodcuts from the Beggars series derive from Büttner’s intensive exploration of depictions of poverty in art. They show a simplified, cloaked figure in a bowed position with outstretched hands. The motif is based on a sculpture by Ernst Barlach in which Büttner sees the iconography of poverty and shame combined as in no other work. Despite the figure’s posture, the crudely carved beggars radiate a certain dignity. In them, Büttner also articulates the figure of the artist, who exposes him- or herself to an audience with his or her art and as a producer also remains receptive.

NL
De houtsneden uit de serie Beggars zijn afkomstig van Büttners intensieve verkenning van afbeeldingen van armoede in de kunst. Ze tonen een vereenvoudigde, verhulde figuur in een gebogen positie met uitgestrekte handen. Het motief is gebaseerd op een sculptuur van Ernst Barlach waarin Büttner de iconografie van armoede en schaamte uitzonderlijk goed in gerepresenteerd ziet. Ondanks de houding van de figuur stralen de grof gesneden bedelaars een zekere waardigheid uit. Daarin articuleert Büttner ook de figuur van de kunstenaar, die zich met zijn of haar kunst aan een publiek blootstelt en zo als producent ook ontvankelijk blijft. 

Manon de Boer, For C.A. (Her Voice), 2020

Manon de Boer
For C.A. (Her Voice), 2020
16 mm film, black & white (2 x 1,5 sec.), metal
certificate of authenticity
edition 2/5 and 2 A.P.

GB
Manon de Boer (1966, Kodaikanal, IN) works with film. In her work, she plays with the conventions of film language and with the functioning of images within a narrative framework. She has been furthermore exploring notions such as creativity, experimentation, imagination as well as boredom and their relationships.

For C.A. (Her Voice) consists of two circles made of 16mm film of 1,5 seconds suspended on a wall, each of them carrying one filmed word “her” and “voice”. The work is an homage to (the voice of) Chantal Akerman. 

“I admire Chantal Akerman for how she uses time in her films, she really takes time to show gestures, movement, space. But in a way what is even more important to me is her voice, especially the voice-over in News from Home (1977). It was one of the first films by Akerman that I saw when I was 17–18 years old. In that period I also started looking at films from the 60s and 70s: Godard, Jean Rouch… Many of these films have a male voice-over that is very imposing, like they are going to teach you something. It’s only much later that I became conscious of this. In News from Home, Chantal Akerman is just reading letters of her mother out loud and the voice occupies another space in relation to the image. I thought that if I make an homage to Chantal Akerman it’s about her voice. I was playing with it and came up with these two circles that together form an infinity sign, Chantal Akerman’s voice forever.” (MdB)

NL
Manon de Boer (1966, Kodaikanal, IN) werkt voornamelijk met film. In haar werk speelt ze met de conventies van filmtaal en met de functie van beelden binnen een narratief kader. Daarnaast onderzoekt ze begrippen als creativiteit, experimenteren, verbeeldingskracht, maar ook verveling en hun verhoudingen. 

 For C.A. (Her Voice) bestaat uit twee cirkels gemaakt van 16mm-film van 1,5 seconde die aan een muur zijn opgehangen, elk met één gefilmd woord “her” en “voice“. Het werk is een eerbetoon aan (de stem van) Chantal Akerman. 

 “Ik bewonder Chantal Akerman om hoe ze tijd gebruikt in haar films, ze neemt echt de tijd om gebaren, beweging, ruimte te tonen. Maar in zekere zin, en nog belangrijker voor mij is haar stem, vooral de voice-over in News from Home (1977). Het was een van de eerste films van Akerman die ik zag toen ik 17–18 jaar oud was. In die periode ben ik ook gaan kijken naar films uit de jaren 60 en 70: Godard, Jean Rouch… Veel van deze films hebben een zeer imposante mannelijke voice-over, alsof ze je iets gaan leren. Pas veel later werd ik me hiervan bewust. In News from Home leest Chantal Akerman gewoon brieven van haar moeder hardop voor en neemt de stem een andere ruimte in ten opzichte van het beeld. Ik dacht dat als ik een eerbetoon breng aan Chantal Akerman, het om haar stem gaat. Ik speelde ermee en bedacht deze twee cirkels die samen een oneindigheidsteken vormen, de stem van Chantal Akerman voor altijd.” (MdB) 

Mario Garcia Torres nd painting

Mario Garcia Torres
N.D., n.d.
graphite on plastilita on canvas
#000014
25 x 20 cm (9,84 x 7,87 inch)
unique

GB
Mario Garcia Torres’s (1975 in Monclova, MX) projects frequently draw from contemporary art history, particularly post-minimalism and conceptualism. By revisiting the legacies of art through the pursuit of secret projects and rumoured events, his work has questioned the stability of such concepts as time, memory, image, and the very essence of the artist’s role in society.

For the series of paintings N.D. (n.d.). Mario Garcia Torres uses gesso-like plastillita which he lays thickly on canvas bag. n.d. (no date) is initialed in the lower right-hand corner of the otherwise monochromatic surface, turning the attention to his ongoing practice of not dating his work. Acting as a playful negation of, and homage to, On Kawara’s “Today” series, Garcia Torres’s paintings also allude to the gesso primer used by painters throughout art history, but never seen. By employing tote bags (mostly related to art events) he upcycles material usually functioning as short-lived advertising.

NL
De projecten van Mario Garcia Torres (1975 in Monclova, MX) putten vaak uit de hedendaagse kunstgeschiedenis, met name postminimalisme en conceptualisme. Door de erfenis van de kunst opnieuw te bekijken door middel van geheime projecten en geruchten over gebeurtenissen, heeft zijn werk de stabiliteit van concepten als tijd, geheugen, beeld en de essentie van de rol van de kunstenaar in de samenleving in twijfel getrokken. 

Voor de serie schilderijen N.D. (n.d.). Mario Garcia Torres gebruikt gesso-achtige plastillita die hij dik op een canvas tas legt. n.d. (no date) is geparafeerd in de rechter benedenhoek van het anders monochromatische oppervlak, waarbij de aandacht wordt gevestigd op beslissing van de kunstenaar om zijn werk niet te dateren. Garcia Torres’ schilderijen fungeren als een speelse ontkenning van en eerbetoon aan On Kawara’s Today-serie en verwijzen ook naar de gesso-primer die door schilders in de kunstgeschiedenis werd gebruikt, maar nooit werd gezien. Door tote bags te gebruiken (meestal gerelateerd aan kunstevenementen) upcycled hij materiaal dat gewoonlijk als kortstondige reclame fungeert. 

 

Biographies of the artists

Francis Alÿs (1959, Belgium, lives and works in Mexico City) Trained as an architect and urbanist, Francis Alÿs moved to Mexico in 1986 to work with local NGO’s. In 1990 he entered the field of visual arts. His practice embraces multiple media, from painting and drawing to video and photography.
Although his studio is based in Mexico City, he has done over the last 20 years numerous projects in collaboration with local communities around the world, from South America to North Africa and Middle East. For example, in Peru he produced an event where 500 volunteers moved a sand dune just a few centimeters (When Faith Moves Mountains, Lima, 2002).
Since 2016 he has been engaged in a series of new projects in Iraq, such as Hopscotch (2016), produced in collaboration with the Yazidi Refugee Camp of Sharya, Duhok, Iraq, or Color Matching (2016), filmed while being embedded with Kurdish forces during the siege of Mosul. In 2020 he premiered the feature film Sandlines produced in collaboration with Julien Devaux and the children of a small mountain village of the Nineveh province in festivals such as Sundance, the International Film Festival Rotterdam, and Mexico City’s Ficunam.
Francis Alÿs has had solo exhibitions in museums worldwide, such as the Eye Filmmuseum, Amsterdam, 2020, Rockbund Art Museum (RAM), Shanghai, 2018; Ikon Gallery, Birmingham, 2018; Art Gallery of Ontario, Toronto, 2017; Museo Nacional de Bellas Artes de la Habana, Havana, 2016; Museo Tamayo Arte Contemporáneo, Mexico City, 2015; dOCUMENTA (13), Kassel, Germany, and Kabul, Afghanistan; Museum of Contemporary Art, Tokyo, 2013; Museum of Modern Art (MoMA), New York, 2011; Tate Modern, London, 2010; Bass Museum of Art, Miami, 2009; Dia Art Foundation, New York, 2007; Hammer Museum, Los Angeles, 2007; The Israel Museum, Jerusalem, 2005; Museu d’Art Contemporani, Barcelona, 2005; Museo Nacional de Arte Reina Sofía, Madrid, 2003; Museo de Arte Moderno, Mexico City, 1997, among others.
He was awarded the Blue Orange prize in 2004, the Vincent Award in 2008, the BACA-laureate prize in 2010, the EYE Art & Film Prize from EYE Filmmuseum in 2018. In 2020, he received the Whitechapel Gallery Art Icon Award and the Rolf Schock prize in Visual Arts. In 2022 Alÿs will represent Belgium at the Venice Biennale.

Andrea Büttner (1972 in Stuttgart, lives and works in Berlin) connects art history with social or ethical issues, exploring broad-ranging topics such as poverty, labour, community, Catholicism, music, botany, and philosophy. Her work is based on thorough research into specific areas or situations, and she often appropriates or references other artists and thinkers including HAP Grieshaber, Corita Kent, Immanuel Kant, Gwen John, Andy Warhol, Dieter Roth and Simone Weil. Her diverse practice is articulated through formats encompassing print, sculpture, weaving, but also photography, video, instruction pieces, and works with live moss and wet clay.
Büttner studied at the Royal College of Art in London, Humboldt University of Berlin, and Berlin University of the Arts. She was a nominee of the 2017 Turner Prize and is a winner of the 2009 Max Mara Art Prize for Women. Exhibitions include documenta 13 (2012), Sao Paulo Biennial (2010 and 2018) and solo exhibitions at Museum Ludwig Cologne (2014), Walker Art Center (2014), Kunst Halle Sankt Gallen (2017), Kunsthalle Wien (2016) and Hammer Museum Los Angeles (2017).

Manon de Boer (1966 in Kodaicanal (IN) lives and works in Brussels). De Boer works with film. The experience of time pervades the work of Manon de Boer. This is an extended experience of time, firmly anchored in the conditions of creation that incessantly produces a present and presence and resists a normative, functional and productive concept of time.
Her work has been exhibited internationally, at the Venice Biennial (2007), Berlin Biennial (2008), São Paulo Biennial (2010), Documenta (2012), Taipei Biennial (2016) and has also been included in numerous film festivals in Hong Kong, Marseille, Rotterdam and Vienna. Her work has been the subject of monographic exhibitions at Witte de With in Rotterdam (2008), Frankfurter Kunstverein (2008), South London Gallery (2010), Contemporary Art Museum of St Louis (2011), Museum of Art Philadelphia (2012), Van Abbe Museum in Eindhoven (2013), Secession Vienna (2016), National Gallery Prague (2019) and Gulbenkian Museum in Lissabon (2020), among others.

Mario García Torres (1975, Monclova (MX) lives and works in Mexico City and Los Angeles). Over the past twenty years, his work has questioned the stability of such concepts as time, memory, image, and the very essence of the artist’s role in society. An artist deeply interested in uncertainty and counter-narratives, his work blurs the space between fact and fiction through research and a wide range of storytelling strategies. His recent solo exhibitions include Illusion Brought Me Here, Walker Art Center, Minneapolis, and WIELS, Brussels (2019); Caminar juntos, Museo Tamayo, Mexico City (2016); An Arrival Tale, TBA21, Vienna (2016); Mario García Torres, Hammer Museum, Los Angeles (2014); Until It Makes Sense, Project Arts Centre, Dublin (2013); ¿Alguna vez has visto la nieve caer?, Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofía, Madrid (2010). He has also participated in Sharjah Biennial 13 (2017); Manifesta 11, Zurich (2016); Berlin Biennale 8 (2014); Bienal do Mercosul 9 (2013); and Documenta 13 (2012).