BXL x EMERGENT
08/05 - 06/06, Emergent, Veurne 

Francis Alÿs
Study for the animation Song for Lupita, 1998
diptych, pencil and oil on tracing paper (x 2)
30 x 22,3 cm, 29,6 x 23 cm
unique

GB
The work of Francis Alÿs (1959, Antwerp) emerges in the interdisciplinary space of art, architecture, and social practice. He has created a diverse body of work that explores urban tensions and geopolitics. Employing a broad range of media from painting to performance, his works examine the tension between politics and poetics, individual action and impotence. 

The diptych Study for the animation Song for Lupita, 1998 is related to the 16mm animation film Song for Lupita. The work depicts a woman pouring water from one glass into another over and over again. This action of doing and undoing is accompanied in the animation by a song on vinyl whose words ‘Mañana, mañana is soon enough for me’ provoke a reflection on efficiency and productivity.

NL
Het werk van Francis Alÿs (1959, Antwerpen) situeert zich op het interdisciplinair kruispunt tussen kunst, architectuur en sociale praxis. In zijn divers oeuvre onderzoekt hij geopolitieke en stedelijke problematieken. Gebruikmakend van een breed scala aan media, van schilderkunst tot performance, onderzoeken zijn werken de spanning tussen politiek en poëzie, individuele actie en machteloosheid. 

De diptiek Study for the animation Song for Lupita, 1998 werd gemaakt ter voorbereiding van de 16 mm-animatiefilm Song for Lupita. Het werk toont een vrouw die keer op keer water uit het ene glas in het andere giet. Deze herhaaldelijke handeling van gieten en teruggieten wordt in de animatie begeleid door een lied op vinyl waarvan de woorden ‘Mañana, mañana is soon enough for me’ een reflectie oproepen over efficiëntie en productiviteit. 

Andrea Büttner
Corners, 2017
woodcut on paper
125 x 173 cm
unique

GB
In her work Andrea Büttner (1972, Stuttgart, DE) connects art history with social or ethical issues, exploring broad-ranging topics such as poverty, shame, labour, community, Catholicism, music, botany, and philosophy.

Corners is a work witnessing the artists ongoing interest in the concept of shame in relation to art. The motive evokes punishment by putting a person in a corner and returns in different formats and media in her work. 

Woodcut plays a special role in Büttner’s practice, which also includes video works, books and photography. The artist dedicated herself to the medium in the 1990s—a period shaped by post-Conceptual Art and Institutional Critique—precisely because of its unpopularity. In pursuing her critical examination, she thus takes up an art-historical trajectory that spans from the Middle Ages to Expressionism and postwar Modernism. 

NL
In haar werk verbindt Andrea Büttner (1972, Stuttgart, DE) kunstgeschiedenis met sociale of ethische kwesties en onderzoekt ze diverse thema’s zoals armoede, schaamte, arbeid, gemeenschap, katholicisme, muziek, botanica en filosofie. 

De houtdruk Corners getuigt van Büttner’s blijvende belangstelling  voor schaamte in relatie tot kunst. Het motief verwijst naar de gekende straf waarbij een persoon in een hoek wordt gezet en keert in verschillende formaten en media terug in haar werk. 

Houtsnede, naast video, publicaties en fotografie, speelt een bijzondere rol in de praktijk van Büttner. De kunstenares begon met dit medium te werken in de jaren negentig – een periode gemarkeerd door postconceptuele kunst en institutionele kritiek – juist vanwege de impopulariteit ervan. In het kader van haar kritisch onderzoek volgt ze daarmee een (kunst)historisch traject dat zich uitstrekt van de middeleeuwen tot het expressionisme en het naoorlogse modernisme. 

Andrea Büttner
Phone Etching, 2015
etching, framed
212 x 113 cm (etching), 218 x 118,5 x 5 cm (frame)
unique

GB
The series of Phone Etchings consists of large-format graphics for which Büttner transfers the traces her fingers leave on her iPhone display, greatly enlarged, onto an etching plate and prints them in differently colored variations. The fingerprints become painterly gestures practiced unconsciously by all of us on a daily basis. Emerging at a time when so-called “Zombie Formalism” gained great popularity and prices, these works by Büttner can be read as a reflection on the art market. 

NL
De serie Phone Etchings bestaat uit afbeeldingen op groot formaat waarvoor Büttner de sporen die haar vingers op haar iPhone-display achterlaten, sterk vergroot, op een etsplaat overbrengt en ze in verschillend gekleurde variaties afdrukt. De vingerafdrukken worden schilderkunstige gebaren die we dagelijks onbewust uitvoeren. Deze werken van Büttner, ontstaan in een tijd waarin de term “Zombie Formalisme” circuleert en verwijst naar de populariteit en stijgende prijzen van een bepaald type schilderijen, kunnen worden gelezen als een reflectie op de kunstmarkt. 

Andrea Büttner
Beggar, 2016
woodcut on paper
178 x 125 cm (paper), 185 x 132 cm (frame)
edition 5/10

GB
The woodcuts from the Beggars series derive from Büttner’s intensive exploration of depictions of poverty in art. They show a simplified, cloaked figure in a bowed position with outstretched hands. The motif is based on a sculpture by Ernst Barlach in which Büttner sees the iconography of poverty and shame combined as in no other work. Despite the figure’s posture, the crudely carved beggars radiate a certain dignity. In them, Büttner also articulates the figure of the artist, who exposes him- or herself to an audience with his or her art and as a producer also remains receptive.

NL
De houtsneden uit de serie Beggars zijn afkomstig van Büttners intensieve verkenning van afbeeldingen van armoede in de kunst. Ze tonen een vereenvoudigde, verhulde figuur in een gebogen positie met uitgestrekte handen. Het motief is gebaseerd op een sculptuur van Ernst Barlach waarin Büttner de iconografie van armoede en schaamte uitzonderlijk goed in gerepresenteerd ziet. Ondanks de houding van de figuur stralen de grof gesneden bedelaars een zekere waardigheid uit. Daarin articuleert Büttner ook de figuur van de kunstenaar, die zich met zijn of haar kunst aan een publiek blootstelt en zo als producent ook ontvankelijk blijft. 

Manon de Boer
For C.A. (Her Voice), 2020
16 mm film, black & white (2 x 1,5 sec.), metal
certificate of authenticity
edition 2/5 and 2 A.P.

GB
Manon de Boer (1966, Kodaikanal, IN) works with film. In her work, she plays with the conventions of film language and with the functioning of images within a narrative framework. She has been furthermore exploring notions such as creativity, experimentation, imagination as well as boredom and their relationships.

For C.A. (Her Voice) consists of two circles made of 16mm film of 1,5 seconds suspended on a wall, each of them carrying one filmed word “her” and “voice”. The work is an homage to (the voice of) Chantal Akerman. 

“I admire Chantal Akerman for how she uses time in her films, she really takes time to show gestures, movement, space. But in a way what is even more important to me is her voice, especially the voice-over in News from Home (1977). It was one of the first films by Akerman that I saw when I was 17–18 years old. In that period I also started looking at films from the 60s and 70s: Godard, Jean Rouch… Many of these films have a male voice-over that is very imposing, like they are going to teach you something. It’s only much later that I became conscious of this. In News from Home, Chantal Akerman is just reading letters of her mother out loud and the voice occupies another space in relation to the image. I thought that if I make an homage to Chantal Akerman it’s about her voice. I was playing with it and came up with these two circles that together form an infinity sign, Chantal Akerman’s voice forever.” (MdB)

NL
Manon de Boer (1966, Kodaikanal, IN) werkt voornamelijk met film. In haar werk speelt ze met de conventies van filmtaal en met de functie van beelden binnen een narratief kader. Daarnaast onderzoekt ze begrippen als creativiteit, experimenteren, verbeeldingskracht, maar ook verveling en hun verhoudingen. 

 For C.A. (Her Voice) bestaat uit twee cirkels gemaakt van 16mm-film van 1,5 seconde die aan een muur zijn opgehangen, elk met één gefilmd woord “her” en “voice“. Het werk is een eerbetoon aan (de stem van) Chantal Akerman. 

 “Ik bewonder Chantal Akerman om hoe ze tijd gebruikt in haar films, ze neemt echt de tijd om gebaren, beweging, ruimte te tonen. Maar in zekere zin, en nog belangrijker voor mij is haar stem, vooral de voice-over in News from Home (1977). Het was een van de eerste films van Akerman die ik zag toen ik 17–18 jaar oud was. In die periode ben ik ook gaan kijken naar films uit de jaren 60 en 70: Godard, Jean Rouch… Veel van deze films hebben een zeer imposante mannelijke voice-over, alsof ze je iets gaan leren. Pas veel later werd ik me hiervan bewust. In News from Home leest Chantal Akerman gewoon brieven van haar moeder hardop voor en neemt de stem een andere ruimte in ten opzichte van het beeld. Ik dacht dat als ik een eerbetoon breng aan Chantal Akerman, het om haar stem gaat. Ik speelde ermee en bedacht deze twee cirkels die samen een oneindigheidsteken vormen, de stem van Chantal Akerman voor altijd.” (MdB) 

Mario Garcia Torres
N.D., n.d.
graphite on plastilita on canvas
#000014
25 x 20 cm (9,84 x 7,87 inch)
unique

GB
Mario Garcia Torres’s (1975 in Monclova, MX) projects frequently draw from contemporary art history, particularly post-minimalism and conceptualism. By revisiting the legacies of art through the pursuit of secret projects and rumoured events, his work has questioned the stability of such concepts as time, memory, image, and the very essence of the artist’s role in society.

For the series of paintings N.D. (n.d.). Mario Garcia Torres uses gesso-like plastillita which he lays thickly on canvas bag. n.d. (no date) is initialed in the lower right-hand corner of the otherwise monochromatic surface, turning the attention to his ongoing practice of not dating his work. Acting as a playful negation of, and homage to, On Kawara’s “Today” series, Garcia Torres’s paintings also allude to the gesso primer used by painters throughout art history, but never seen. By employing tote bags (mostly related to art events) he upcycles material usually functioning as short-lived advertising.

NL
De projecten van Mario Garcia Torres (1975 in Monclova, MX) putten vaak uit de hedendaagse kunstgeschiedenis, met name postminimalisme en conceptualisme. Door de erfenis van de kunst opnieuw te bekijken door middel van geheime projecten en geruchten over gebeurtenissen, heeft zijn werk de stabiliteit van concepten als tijd, geheugen, beeld en de essentie van de rol van de kunstenaar in de samenleving in twijfel getrokken. 

Voor de serie schilderijen N.D. (n.d.). Mario Garcia Torres gebruikt gesso-achtige plastillita die hij dik op een canvas tas legt. n.d. (no date) is geparafeerd in de rechter benedenhoek van het anders monochromatische oppervlak, waarbij de aandacht wordt gevestigd op beslissing van de kunstenaar om zijn werk niet te dateren. Garcia Torres’ schilderijen fungeren als een speelse ontkenning van en eerbetoon aan On Kawara’s Today-serie en verwijzen ook naar de gesso-primer die door schilders in de kunstgeschiedenis werd gebruikt, maar nooit werd gezien. Door tote bags te gebruiken (meestal gerelateerd aan kunstevenementen) upcycled hij materiaal dat gewoonlijk als kortstondige reclame fungeert.